نعیمه دهقانی؛ مهدی دیانت پور؛ سیدابراهیم حسینی؛ زهرا خدابنده؛ حامد دانش پژوه
چکیده
دوستاکسل به‌عنوان یک عامل پایدارکننده می‌تواند به‌طور بالقوه آسیب وارد شده به اسکلت سلولی تخمک را در طول انجماد شیشه‌ای کاهش دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر داروی دوستاکسل بر روی درصد بقا و لقاح آزمایشگاهی تخمک‌ها پس از انجماد شیشه‌ای می‌باشد. موش‌های ماده نژاد NMRI با سن 8 تا 10 هفته با تزریق هورمون‌های PMSG و HCGتحریک تخمک‌گذاری ...
بیشتر
دوستاکسل به‌عنوان یک عامل پایدارکننده می‌تواند به‌طور بالقوه آسیب وارد شده به اسکلت سلولی تخمک را در طول انجماد شیشه‌ای کاهش دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر داروی دوستاکسل بر روی درصد بقا و لقاح آزمایشگاهی تخمک‌ها پس از انجماد شیشه‌ای می‌باشد. موش‌های ماده نژاد NMRI با سن 8 تا 10 هفته با تزریق هورمون‌های PMSG و HCGتحریک تخمک‌گذاری شدند. با استفاده از آنزیم هیالورونیداز 1/0% توده سلولی کومولوس اطراف تخمک برداشته شد. سپس تخمک‌ها به 5 گروه آزمایشی شامل گروه‌های کنترل، دوستاکسل، دوستاکسل+ محلول انجمادی، دوستاکسل+ انجماد شیشه‌ای و انجماد شیشه‌ای تقسیم شدند. تخمک‌های بالغ در محلول‌های انجمادی اتیلن گلیکول و دی متیل سولفوکساید با غلظت 15 درصد و ساکارز 5/0 مولار منجمد شدند. پس از ذوب، درصد بقا و لقاح آنها تا مرحله دو سلولی بررسی گردید. رنگ‌آمیزی میکروتوبول‌ها در تخمک‌ها با آنتی‌بادی آلفاتوبولین انجام شد. میزان لقاح هر گروه در مقایسه با گروه کنترل کاهش قابل‌توجهی نشان داد (001/0P =). میزان تشکیل جنین‌های دو سلولی در هر دو گروه انجمادی (دوستاکسل+ انجماد شیشه‌ای و انجماد شیشه‌ای) به‌طور قابل‌توجهی نسبت به غیرانجمادی کنترل (001/0P=) و دوستاکسل (004/0P =) پایین تر بود. نتایج نشان داد درصد بقا و لقاح در گروه‌های پیش انکوبه شده با دوستاکسل بیشتر از گروه‌های انکوبه نشده بود، بنابراین دوستاکسل با کاهش آسیب‌های وارده به اسکلت سلولی تخمک می‌تواند در بهبود تکنیکهای تولید مثلی مؤثر باشد.
